Alvaro Fiuza en Walter Bouzan zijn tweede geworden op het wereldkampioenschap in Oklahoma
Alvaro Fiuza en Walter Bouzan werden tweede op het wereldkampioenschap kajakken in Oklahoma in de marathon K2-klasse. Hier laten we jullie het volledige verslag zien, rechtstreeks geschreven door Alvaro Fiuza.
———————————
"De dagen ervoor begonnen de zenuwen al, maar van die zenuwen die je leuk vindt, die je sterker maken in plaats van verzwakken. De nacht ervoor was goed, ik sliep zelfs 9 uur... Het was moeilijk om uit bed te komen. Het ontbijt was zoals altijd: sap, havermout, toast, fruit, en als toetje een telefoontje naar de familie, de beste koolhydraten voor de wedstrijd zijn Laura en de kleintjes..."
We vertrokken een paar uur eerder uit het hotel om het materiaal te controleren en de drinkzakken te vullen met mineralen, die deze keer een cruciale rol in de race zouden spelen. Een uur van tevoren begonnen we met de warming-up, hydratatie en stretchen, wel onder een goede schaduw want de zon brandde fel. We lieten slechts 15 minuten over om de botencontrole te doen en het watergevoel te pakken, ik voelde me comfortabeler dan het hele jaar.
Om 12:30 uur werd het startschot gegeven, de gekte van de eerste twee ronden begon, gevechten om de beste positie te pakken, onvermijdelijke stoten, het geluid van brekend carbon, gezaghebbende kreten... Wij stonden achteraan en keken naar het tafereel terwijl we wachtten tot de spanning zakte om in actie te komen. We moesten eerder dan verwacht een versnelling maken en aan kop gaan, dat hield niet op en de eerste draagsectie naderde, bovendien moesten we de drinkzak pakken voordat we gingen dragen, essentieel om het tot de vierde ronde vol te houden zonder te stoppen bij het bevoorradingspunt.
We konden een sterke versnelling maken, we gingen aan kop om als een van de eersten bij het dragen te zijn, het hydratatieplan begon. We hadden besloten om bij de start elektrolyten mee te nemen en maar één keer te stoppen om een andere zak te pakken, terwijl we dat normaal drie keer doen. We moesten risico nemen, stoppen om te drinken kostte tijd, maar de dag vroeg om veel vocht, dat deed ons niet van gedachten veranderen en we besloten het afgesproken plan te volgen.
Bij de eerste draagbeurt kwamen twaalf boten aan, dus de volgende ronden zullen zwaar blijven. De selectie van de kopgroep gaat heel langzaam, de draagbeurten gaan voorbij en bij elke valt er iemand uit de kopgroep. Bij de vierde draagbeurt komen we met vijf kano's aan, tijd om te drinken, de k2 van Bikertt-Low hindert ons bij het binnenkomen van de bevoorradingszone, ik krijg een klap op mijn hoofd, maar we redden het goed en weten de laatste drinkzak te pakken die we gaan gebruiken.
De trekkrachten worden steeds erger in de kopgroep en de achtervolgers geven niet op om aan te sluiten. In de zesde ronde blijft de 2e k2 van Zuid-Afrika over, waardoor er 4 boten aan kop van de race zijn: twee Spaanse boten, Zuid-Afrikaanse en Hongaarse. Mijn hoofd begint pijn te doen, pas 30 minuten wedstrijd en de medailles zijn dichtbij, ik begin te denken aan een artikel dat ik las in het tijdschrift Triatlón, de "Ironwar", hoewel we hier met vier waren in plaats van twee, en die metgezellen konden veranderen wat er in voorgaande jaren met de twee Spaanse k2's was gebeurd...
Samengevat: In voorgaande jaren hadden Merchan-Ivan ons het goud ontnomen, net zoals Dave Scott Mark Allen in de Ironman van Kona. We wilden bereiken wat Allen in dat jaar '89 deed, zijn zwarte beest verslaan.
De laatste ronde nadert, Walter zegt dat hij erg verkrampt is, de drinkstrategie werkte niet voor 100%, maar ik zeg dat ik nog fit ben en dat hij rustig moet blijven, we kunnen het maken. We komen aan bij de achtste en laatste ronde, alles verloopt volgens plan, we bereiken de laatste rechte lijn en verdedigen onze positie en lopen mee met de Zuid-Afrikanen, maar een ongelukkige draagbeurt voor de k2 van Merchan-Iván zorgt ervoor dat ze vallen, Emilio botst met Walter bij zijn val, de Zuid-Afrikanen ontwijken en stappen als eerste uit, alles verandert, de twee favoriete k2's strijden om de overwinning, maar deze keer was er nog een andere op het feest, het is alsof in '89 Allen alleen aan Scott denkt en andersom, en dan komt Raña en verslaat ze allebei, wat zou er gebeuren? ... ik weet het niet!
In dit geval... die waren beter in de sprint dan wij, McGregor-Mocke scheidden ons slechts 670 duizendsten en wij namen 210 duizendsten op Merchan-Iván. Het is duidelijk dat het niet de "Ironwar" was, maar ik dacht eraan om mezelf aan te moedigen, in mijn streven om die geweldige k2 van Merchan-Iván te verslaan, en ja! We hebben gewonnen, maar het was niet genoeg, er was een andere k2 beter.
Anekdotes terzijde, ik kreeg veel berichten van experts op deze afstand, die zeiden dat het de beste k2-race was die ze ooit hadden gezien, dus het was niet de "Pirawar" maar het was een geweldig spektakel voor de liefhebbers van deze sport.
Wat er na dit zilver komt... ik kan niet voor Walter spreken... maar persoonlijk zou ik graag weer een gouden medaille winnen op de marathon, zowel op een Europees kampioenschap als op een Wereldkampioenschap, zal het me lukken? Ik weet het niet, het wordt heel, heel moeilijk... Maar ik zal het proberen, twijfel daar niet aan."
