Het is al 10 jaar geleden dat we in alle nieuwsuitzendingen hoorden hoe Edurne Pasaban een ongeëvenaarde historische overwinning behaalde. In mei 2010 voltooide de vooraanstaande Spaanse alpiniste met succes haar project om de hoogste bergen van de aarde te beklimmen, waarmee ze de eerste vrouw in de geschiedenis werd die alle 14 achtduizenders beklom.
Na het bereiken van haar historische mijlpaal, een doel dat Edurne formeel in 2007 als "levensdoel" had gesteld, vroeg ze zichzelf af: "En nu...?" Maar wat leek op het einde van een bereikt doel was slechts het begin van een nieuwe fase voor De Koningin van de achtduizenders, die nog steeds de drang had om de wereld te blijven veroveren, nog hoger te reiken en zichzelf te heruitvinden als persoon, vrouw en moeder.
Eigenlijk telde Edurne aanvankelijk haar achtduizenders niet, ze telde avonturen, toppen en prestaties, dus het is geen verrassing dat ze deze race heel natuurlijk inging, gedreven door haar passie voor hoogtes en bergtochten.
Ze begon informeel de race om de 14 achtduizenders in 2001 met de beklimming van de Everest, haar eerste achtduizender, die ze bereikte via de Zuidelijke Col-route, samen met Silvio Mondinelli, Mario Merelli, Iván Vallejo en Dawa II Sherpa.
Negen jaar later vierde Edurne groots haar aankomst op de top van de Shisha Pangma op 17 mei 2010. Dit zou haar veertigste achtduizender worden, vergezeld van dezelfde vreugde die ze bij haar eerste expeditie voelde, en ook van hetzelfde geluks-T-shirt dat ze 14 keer droeg.
EEN VERHAAL VAN PERSOONLIJKE OVERWINNING
Maar in deze zo extreme wereld is niet alles rozengeur en maneschijn. Het meest kritieke moment van deze fase van Edurne kwam ongetwijfeld met haar beklimming van de K2. "We hadden geluk dat we de eerste keer omhoog gingen, maar we kwamen met bevriezingen naar beneden. Daarna moesten twee van mijn vingers geamputeerd worden", vertelt Pasaban in een interview voor El Intermedio. Haar terugkeer naar huis na het beklimmen van de gevaarlijkste berg van allemaal markeerde echt een keerpunt voor Edurne: "Ik begon veel dingen opnieuw te overdenken. Toen ik begon te herstellen, vroeg ik me af wat ik met mijn leven aan het doen was. Op 31-jarige leeftijd waren mijn vriendinnen getrouwd en begonnen ze kinderen te krijgen. Ik viel buiten het patroon."
De alpiniste verzekert dat ze tussen 2005 en 2006 "de antwoorden op de vragen waarom ik deed wat ik deed niet kon vinden. Het was erg zwaar. Ik zeg altijd dat mijn zwaarste achtduizender het uit een depressie komen was."
Maar we weten wel hoe dit grote verhaal eindigt dat nog steeds wordt verteld. Edurne "ziet het licht" en keert terug naar het klimmen dankzij haar drang tot zelfverbetering en de hulp van haar vrienden, die haar eraan herinnerden dat dat was wat haar echt gelukkig maakte.
TIJDSLIJN VAN DE 14 ACHTDUIZENDERS VAN EDURNE PASABAN
- Everest (8848 m), China/Nepal, 23 mei 2001
- Makalu (8465 m), China/Nepal, 16 mei 2002
- Cho Oyu (8201 m), China/Nepal, 5 oktober 2002
- Lhotse (8516 m), China/Nepal, 26 mei 2003
- Gasherbrum II (8035 m), China/Pakistan, 19 juli 2003
- Gasherbrum I (8068 m), China/Pakistan, 26 juli 2003
- K2 (8611 m), China/Pakistan, 26 juli 2004
- Nanga Parbat (8125 m), Pakistan, 20 juli 2005
- Broad Peak (8047 m), China/Pakistan, 12 juli 2007
- Dhaulagiri (8167 m), Nepal, 1 mei 2008
- Manaslu (8156 m), Nepal, 5 oktober 200820
- Kangchenjunga (8598 m), India/Nepal, 18 mei 2009
- Annapurna (8091 m), Nepal, 17 april 2010
- Shisha Pangma (8027 m), Tibet, 17 mei 2010
MEER DAN EEN CARRIÈRE, EEN LEVENSSTIJL
De Himalaya verwelkomde in 1998 een jonge Edurne van 16 jaar, die liever om 8.00 uur afsprak bij de fontein van de Groene Dame in Tolosa, Guipuzcoa (de plaats waar ze geboren is) om met vrienden te gaan klimmen in plaats van te dansen in de lokale groep zoals de andere meisjes van haar leeftijd, omdat ze voelde dat ze daar niet thuishoorde.
Ze was toen lid geworden van de bergclub Tolosa, die dat jaar een expeditie naar de Dhaulagiri I organiseerde, een berg voor professionals die, hoewel ze die niet precies daar veroverde, het begin zou worden van haar carrière tegen de krachten van de natuur. "Het was mijn eerste kans om naar een achtduizender te gaan, we waren onervaren groentjes. We kozen die berg zonder enige kennis, omdat we mensen kenden die er al geweest waren", zei Edurne in een recent interview met @hermanospou in hun webshow #SpeakPou, waarin we iets meer vertrouwelijk te weten kwamen wat er in het hoofd van Edurne Pasaban omgaat in 2020, 10 jaar na haar historische prestatie.
Voor Edurne was het een voorrecht om haar carrière te beginnen met de jongens van de bergclub Tolosa, die ze tegenwoordig noemt "het beste wat we hadden aan alpinisme in Spanje" en later was het ook een eer om lid te worden van Al filo de lo Imposible, vergezeld door "de beste cracks" op wie ze echt kon rekenen. En hoewel ze wist dat ze een rugzak vol angst had om de top te bereiken, en ook de druk om samen met hen te klimmen, was er niets dat haar tegenhield.
Een plek veroveren in een mannenwereld is niet gemakkelijk, maar Edurne schitterde tussen hen zonder dat het te vreemd was. En hoewel ze vertelt dat er misschien wel eens een ongemakkelijke opmerking was, hield dat haar niet tegen, het motiveerde haar zelfs nog meer.
Tegenwoordig hecht Edurne veel waarde aan wat ze heeft meegemaakt en overwonnen. Als ze kon, zou ze niets veranderen, omdat ze de tijd van het meest uitdagende alpinisme heeft meegemaakt, en ze vindt dat dat pure alpinisme tegenwoordig niet meer op dezelfde manier te vinden is, dat alpinisme dat uitdagingen stelde zoals het beklimmen van de achtduizenders met goed gevormde klimteams.
In de loop der jaren vond Edurne wat ze zocht: zichzelf opnieuw uitvinden als persoon na haar grote succes. Via coachingcursussen, zakelijke lezingen en meer, betrad ze de zakenwereld en stelde ze zich een toekomst voor na dat "En nu?".
Tegenwoordig combineert Edurne haar erkende en bewonderenswaardige sportcarrière met haar betrokkenheid bij het bedrijfsleven en haar rol als moeder, en treedt ze op als spreker voor culturele, sportieve en educatieve instellingen, evenals voor bedrijven van allerlei aard, nationaal en internationaal.
Maar Edurne stopt daar niet. Haar ervaring met andere culturen en samenlevingen heeft haar geleid naar filantropie en sociale betrokkenheid, waar voor haar solidariteit de sleutel is.
Geïnspireerd om iets terug te doen voor de bewoners van de Himalaya die zoveel hebben gegeven aan reizigers en bergbeklimmers, richt Edurne de privéstichting "Montañeros para el Himalaya Edurne Pasaban" op, die zonder winstoogmerk of religieuze connotaties bergbeklimmers verenigt die solidair zijn met de jongens en meisjes van de bergen van Nepal, Tibet, Bhutan, Pakistan en India, ten behoeve van beter onderwijs om sociale, culturele en economische vooruitgang in dit gebied te garanderen.
En zoals Edurne zelf zegt, zou ze als ze een superkracht had, "de superkracht hebben om de wereld beter te maken".
Zonder twijfel is Edurne Pasaban een vrouw die de meest uitdagende omstandigheden heeft overwonnen, met hoogte- en dieptepunten die haar leven tot het uiterste brachten, en geschiedenis schreef in naam van de mensheid, in naam van de vrouw en in haar eigen naam, met nederigheid, passie, geduld en doorzettingsvermogen.
