Mira Rai is het beeld van hoop in Nepal. Ze werd geboren, net als zoveel andere Nepalese meisjes, in een dorp in het oosten van het land. Een prachtige plek, met grote bergen en groene valleien, met uitgestrekte meren en een biodiversiteit die ongerept en nauwelijks aangetast blijft, waar de belangrijkste beroepen gebaseerd zijn op landbouw en veeteelt, maar ook een zeer moeilijke plek om te leven. Er wordt gestreden om vooruit te komen van geboorte tot dood, en als je vrouw bent, ben je naast een last ook nog eens beperkt in je kansen tot het minimum. Er is geen uitweg mogelijk.
Mira groeide op in een zeer bescheiden gezin, omringd door vijf broers en zussen, maar waar ze nooit als minderwaardig werd behandeld. De vrouwen in haar familie waren altijd een voorbeeld van kracht voor haar, en ze wilde in hun voetsporen treden. Ze hield zich, net als de meeste kinderen in het dorp, bezig met huishoudelijke taken, boodschappen doen, verkopen wat haar ouders verbouwden en met grote ladingen rijst van het ene dorp naar het andere reizen. Zodra deze verplichtingen waren afgerond, kon ze naar school gaan. Een droom hebben is onhaalbaar op de plek waar Rai vandaan komt; het dorp verlaten is ondenkbaar.
Toen de burgeroorlog in Nepal uitbrak, was Mira 14 jaar oud. De economische crisis en de schaarste werden thuis steeds voelbaarder, en nadat ze had gehoord dat het maoïstische leger soldaten twee maaltijden per dag en een maandelijkse vergoeding bood, besloot de jonge vrouw zich aan te melden. Ze sloot zich op 15-jarige leeftijd aan bij de communistische partij als kind-soldaat. Het geld dat ze verdiende stuurde ze naar huis, en bovendien zouden haar ouders een mond minder te voeden hebben.
Tijdens de twee jaar dat ze soldaat was, leerde ze wapens gebruiken, maar ze nam nooit deel aan een gevecht. Ze leerde over bouw en militaire strategieën en koken. Daarnaast trainde ze, deed aan sporten zoals karate, en ontdekte ze hardlopen; een discipline waarin ze duidelijk uitblonk boven de andere soldaten, mannen en vrouwen. In het leger werd er geen onderscheid gemaakt tussen jongens en meisjes wat betreft de behandeling. Ze werden als gelijk beschouwd. "Jongens en meisjes zijn als hemel en aarde: gelijk."
Nadat ze als eerste was geëindigd in een race georganiseerd in het militaire kamp, begon Mia elke dag twee uur te hardlopen.
In 2006 werd een vredesakkoord gesloten tussen de strijdende partijen in Nepal, en meer dan 4000 kinderen werden uit het leger gezet omdat ze niet meerderjarig waren, waaronder Mía, die weer naar huis terugkeerde. Omdat ze zich ook niet kon aanmelden bij het leger van Nepal omdat ze nog geen 18 jaar was, verhuisde ze naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal, om te proberen te werken, maar ze stond zonder geld en zonder werk. Ze voelde zich klein en onbeduidend. Het enige wat ze bleef doen en wat haar bleef toestaan zich levend te voelen en elke ochtend op te staan, was urenlang gaan hardlopen.
Toen ze zag dat ze in Kathmandu geen brood kon verdienen, besluit ze een visum te regelen om naar Maleisië te verhuizen en in een confectiefabriek te gaan werken. Maar het geluk speelt dan in haar voordeel, en weken voordat ze verhuist, hoort ze over een wedstrijd die over een paar dagen zal plaatsvinden.
Zonder enige informatie over deze wedstrijd schrijft Mia zich in als loopster. Deze competitie was niets minder dan het Himalayan Outdoor Festival, een ultra trail van 50 kilometer, zeer zwaar en met een lastig terrein en steile hellingen. Het was niet de meest geschikte wedstrijd voor een meisje dat de term “trail running” nog niet kende en nog nooit professioneel had gerend.
Gekleed in half versleten en oude schoenen, zonder voorbereiding en met een houding die onschuld en naïviteit uitstraalde, begint Mia vooruit te gaan. Wanneer ze nog 10 minuten te gaan heeft, krijgt ze een bloeddrukdaling door gebrek aan voedsel, overmatige vermoeidheid en het onder zoveel druk zetten van haar lichaam. Maar dan herinnert ze zich dat ze sinds haar jeugd al rent, vecht en moeilijkheden overwint. Rai voltooit niet alleen de race, onder een hagelstorm, maar wint hem ook. Ze slaagt erin de finish te bereiken van de race die haar leven volledig veranderde.
Aangenaam verrast biedt de organisator van de wedstrijd, een Brit die in Kathmandu woont, aan haar te trainen en uit te rusten. Hij legt uit dat trailrunning een competitiesport is waar je professioneel mee bezig kunt zijn. Rai, ongelovig en twijfelend, verzekert hem dat haar droom in het leven is om loopster te worden. Vanaf dat moment begint de toekomstige trailrunner twee keer per dag te trainen en Engelse lessen te volgen.
De tweede wedstrijd waar ze aan deelneemt is in Mustang. Rai wint deze wedstrijd overtuigend. De atlete begint zich steeds zelfverzekerder te voelen en voelt dat ze geboren is om te rennen en te winnen.
Haar coach start een crowdfunding om geld in te zamelen zodat Mia goed uitgerust kan worden en naar Italië gestuurd kan worden om te concurreren. Zodra dit gelukt is, neemt de loopster in 2014 deel aan en wint ze de Sella Ronda-wedstrijd van 57 kilometer, en twee weken later wint ze opnieuw goud in de Ultra Trail Degli Eroi.
Vanaf hier begint Mia aan een reeks constante overwinningen en wordt ze een van de grote talenten in de trailwereld op mondiaal niveau. Ze keert terug uit Hong Kong met een gouden medaille in haar handen, en in 2015 biedt het sportkledingmerk Salomon, dat haar carrière van dichtbij had gevolgd, aan haar uit te rusten en helpt ze haar naar Australië te reizen om deel te nemen aan de wedstrijd Buffalo Stampede.
Rai zegt erg gelukkig te zijn in de bergen, en erg gelukkig als ze rent. Haar geest kan pijn tijdelijk negeren en blokkeren en blijft ontspannen tijdens de wedstrijden. Ze heeft een heel kenmerkende loopstijl. Ze houdt haar lichaam naar voren en stuwt zich voort met aanhoudende en stevige stappen op de grond. Haar lichaamsvloeiendheid en haar vermogen tot mentale concentratie en ontsnapping zijn enkele van de sleutels tot haar succes. We weten niet wat de hardloopster denkt of voelt tijdens het racen of trainen. Ze draagt tonnen talent in zich, en een onbewogen en ondoordringbare houding aan de buitenkant.
Drie maanden na een verwoestende aardbeving in Nepal in 2016 reist Mia naar Chamonix om deel te nemen aan een wedstrijd op Mont Blanc (80km). De atlete is bijzonder gevoelig voor deze wedstrijd, want nog steeds bedroefd en huilend om het verlies van familie en vrienden, wil ze iets voor haar land doen en positief nieuws mee naar huis nemen op haar terugreis. Toch had Mia nog nooit eerder zoveel kilometers in een wedstrijd gelopen.
De route was erg zwaar, maar haar positieve, vastberaden en toegewijde mentaliteit hielp haar opnieuw te winnen en als eerste de finishlijn te passeren. Toen ze die bereikte, met emoties hoog en een oneindig geluk, haalde ze de rode vlag van Nepal uit haar tas en begon die te laten wapperen op het ritme van het applaus en de felicitaties van de toeschouwers. Dat moment werd vastgelegd door de media en werd de voorpagina van alle kranten van de volgende dag. Vanaf die dag werd Mia een bron van hoop voor alle Nepalese mensen, maar vooral voor de jonge meisjes die, net als zij eerder had gedaan, in kleine dorpen woonden en op het land werkten om te overleven.
In 2017 ontving Rai de prijs voor Avonturier van het Jaar van National Geographic, en in 2018 de Asian Game Changers Award.
Vanaf dat moment besluit Mia haar passie en haar "gave" te delen met al haar teamgenoten en haar energie en positiviteit door haar dorp en land te verspreiden. Momenteel leidt ze het project "Exchange and Empower" samen met de organisatie Hong Kong Trail Running Women, een programma dat als doel heeft jonge sporters te helpen die willen concurreren, trainen en een professionele opleiding willen volgen. De Nepalese atleten krijgen de kans om naar Hong Kong te reizen om deel te nemen aan lokale wedstrijden.
Dankzij Mia kunnen veel meisjes en vrouwen, net als zij ooit deed, de vlag van Nepal laten wapperen bij het bereiken van de finishlijn.
