Bij The Indian Face zijn we liefhebbers van buitensporten, en surfen is een van onze favorieten, wil je wat meer over de geschiedenis ervan weten?
Toen de mens ontdekte dat hij zich op het water kon houden door te steunen op een soort plank, begon hij met "de golven te rijden".
Iets heel bijzonders is dat surfen niet begon als een recreatieve en/of sportieve activiteit. Er zijn enkele getuigenissen over inheemse volkeren uit Peru die visten vanuit een vaartuig genaamd "caballito de totora" dat hen in staat stelde rechtop te blijven staan terwijl ze visten, daarna vinden we verwijzingen in Hawaï waar de bewoners een soort plank hadden verfijnd en vol spanning wachtten op de golven om erop te glijden.
De geschiedenis, oorsprong en evolutie van de oorsprong van het surfen hebben zeer interessante kenmerken die je interesse voor deze sport zullen wekken, daarom hebben we besloten ze hieronder te beschrijven.
SURFEN IS EEN ZEER OUDE SPORT…
Er is bewijs van surfen sinds meer dan 500 jaar op de Polynesische eilanden. De Engelse ontdekkingsreiziger James Cook arriveerde op de Hawaii-eilanden in 1778. Met het contact van Europese kolonisten werden de inheemse culturen onderdrukt en verloor surfen aan populariteit. James Cook werd later vermoord door de inboorlingen. In de 20e eeuw herleefde surfen, en met de interesse van toeristen en Amerikaanse militairen in Hawaii, en de faam van de Hawaiiaan olympiër Duke Kahanamoku, begon surfen populair te worden aan de kusten van Californië en Australië, en verspreidde zich daarna naar andere landen.
Dit gebeurde in de jaren 50-60. In die tijd waren de boards grote objecten van massief hout en was surfen een eenvoudige praktijk. Later werd het complexer dankzij de durf van pioniers zoals Óscar Rodríguez, patriarch van het moderne big wave surfen. Er was ook een evolutie in acrobatiek en bewegingen, en onderzoek naar nieuwe ontwerpen en materialen voor boards maakte andere expressies mogelijk.
In veel landen op verschillende continenten werd surfen al in de jaren 60 bekend. Tegenwoordig wordt er bijna overal ter wereld gesurft, hoewel de meest bloeiende industrieën voor boards en accessoires gevestigd zijn in Australië, Zuid-Europa en de Verenigde Staten. Surfen is ook een groeiende sport in Latijns-Amerika; sommige gebieden in Chili zoals Pichilemu (Punta de Lobos) en Iquique, evenals in Peru, zijn ideaal voor deze sport.
TYPEN EN STIJLEN VAN BOARDS
Er bestaan talrijke variëteiten van boards, afhankelijk van de surfstijl en golf, en de constitutie van de sporter.
Oorspronkelijk waren de boards meestal van massief hout en hadden ze een lengte tussen 1,20 en 4 meter, afhankelijk van de eilanden. Tegenwoordig zijn de boards gemaakt van industriële materialen, zoals glasvezel en polyurethaanschuim, lichter en met meer hydrodynamische ontwerpen, gebaseerd op de ervaringen van een surfer die luchtvaartingenieur was en ex-medewerker van NASA.
Ze worden gemaakt in verschillende maten, die kunnen variëren van traditionele stijlen tot boards van 5 voet lengte.
De huidige boards zijn vooral een reactie op de evolutie van de Australische surfstijl, met snelle en krachtige bewegingen. Het meest gebruikte ontwerp is de "thruster met 3 vinnen". Basisster surfmodel voor competitie bedacht door Simon Anderson, dat meestal wordt gemaakt in maten tussen 5 en 8 voet lengte, afhankelijk van de bouw en lengte van de surfer of de grootte en het gedrag van de golven waarop gesurft wordt.
Planken worden voornamelijk met de hand gemaakt, omdat het een vakmanschap is dat kan worden aangepast aan elke surfer. Echter, sinds enkele jaren verschijnen er ook serieproductieplanken, gemaakt van epoxy materialen die duurzamer zijn dan het glasvezel dat vroeger werd gebruikt.
Surfplanken kunnen als volgt worden ingedeeld:
- Shortboards (korte plank): Meestal tussen 5-7 voet.
- Longboards (Malibu): Plank van 8 tot 12 voet.
- Funboard – hybride: Plank van 7 – 9 voet.
VARIANTEN EN TECHNIEKEN VAN SURFEN MET EEN PLANK
Binnen het “board” surfen, of het echte surfen, zijn er twee basis categorieën afhankelijk van de grootte en het type plank:
- Shortboard, of shortboard surfen (tussen 1,50 en 2,10 meter)
- Longboard, met planken van een lengte gelijk aan of groter dan 2,75 m. Dit is de klassieke surfstijl (beoefend in de jaren 50 en 60) die de basis vormde voor de huidige Longboards.
Er worden ook categorieën gedefinieerd op basis van het type golven:
- Surf wordt algemeen gebruikt om te verwijzen naar het breedste scala aan stijlen en competities.
- Big wave surfing wanneer de surfer speciaal en/of herhaaldelijk surft op golven van meer dan 2 meter hoog. (de golf wordt gemeten aan de grootte van de buis, niet aan de hoogte van de golfwand).
KEN DE BASISBEWEGINGEN VAN HET SURFEN
Er zijn een aantal basisbewegingen in het surfen, die als volgt zijn:
- Take Off: Dit is de eerste manoeuvre die surfers maken. Het moment waarop ze stoppen met peddelen terwijl ze op de plank liggen en rechtop gaan staan, klaar om over de golf te glijden. Ze komen los op de golf, meer door de kracht ervan dan door de wind.
- Bottom Turn: Zoals de naam al zegt (in het Engels, ‘bottom’ = onder, ‘turn’ = draaien). Deze manoeuvre bestaat uit de eerste draai na de “take off“. Zodra we vaart maken op de afdaling van de golf, is het nodig te draaien om aan het brekende deel van de golf te ontsnappen. Onderaan de golf stopt de kracht ons voort te stuwen en is het nodig te manoeuvreren met de traagheid van de afdaling om weer omhoog te kunnen gaan. Als we dat niet doen, zouden we rechtstreeks naar de kust gaan, zouden we de wand van de golf niet kunnen volgen, en zou het schuim van de brekende golf ons snel bereiken. Het is het tegenovergestelde van de Cut Back.
- Cut Back: Zodra we langs de wand van de golf zijn gegleden om aan het breken te ontsnappen, maken we een draai van bijna 180º om weer dichter bij de golf te komen.
- Reentry: Bestaat uit het omhoog gaan tot de top van de golf en een scherpe draai van 180 graden maken, om weer naar beneden te gaan.
- Floater: Bestaat uit het surfen op het schuim van een brekende golf.
- Tubo: Bestaat uit het glijden door de binnenkant van de buis die de golf vormt bij het breken. Dit wordt beschouwd als de koningsmanoeuvre van het surfen vanwege de moeilijkheid en spektakelwaarde. Het is de perfecte en door elke surfer gedroomde golf.
- Aéreo (of Air): Zo wordt elke manoeuvre genoemd waarbij het board het water verlaat en dus in de lucht wordt uitgevoerd. Er zijn verschillende aéreos die worden onderscheiden door de “grabs” (manieren om het board met de handen in de lucht vast te houden - vooraan, achteraan, met beide handen tegelijk) of de beweging die de surfer in de lucht maakt (een van de spectaculairste is de “Aéreo-360” waarbij de surfer een rotatie van 360 graden in de lucht maakt).
- “360”: Het begint als een Reentry, maar draait vervolgens 360 graden door in dezelfde richting.
- “Snap”: Een soort Cut-back die op een abruptere manier en met een kleinere draaicirkel wordt uitgevoerd.
LATEN WE HET HEBBEN OVER DE GOLVEN
De moeilijkheid van deze sport ligt zowel in de snelheid als in de grootte en vorm van de golven. Geschikte golven om te surfen zijn die welke zich ontwikkelen en breken door de wand en het schuim geleidelijk naar rechts of links te laten groeien.
Om de juiste omstandigheden voor het surfen te identificeren, wordt de beschrijving van verschillende elementen of delen van de golf gebruikt:
- Pared: Het deel van de golf dat, wanneer het omhoog komt, een wateroppervlak boven de horizontale lijn draagt in verschillende hoeken of zelfs verticaal. Het is het deel van de golf waarop de surfer navigeert.
- Labio(Lip): Het deel van de wand en het schuim dat onmiddellijk valt over het beginstuk van de wand en het stuk waarop het eindigt.
- Brazo: (in het Engels shoulder): Het volume water dat een wand heeft, dat wil zeggen de lengte van het surfbare deel van de golf.
- Hueco: Delen van de wand en de arm die een holle aanwezigheid krijgen, waarop grote snelheid kan worden geprojecteerd over het lichaam van de surfer bij het passeren met het board.
- Tubo: Ruimte van de holte die omsloten wordt onder de vallende lip die zich krult als gevolg van de voortgang en breking van de golf.
- Cresta: Bovenkant van de golf.
Er worden verschillende soorten golven genoemd op basis van hun vorm:
- Orillera: Breekt heel dicht bij de kust en is gevaarlijk vanwege botsingen tegen de bodem.
- Hueca: Het bijvoeglijk naamwoord voor golven waarvan de vorm omhoog komt en een cilindrische sectie creëert, waarbij de configuratie van krachtvectoren een energiekere navigatie op het board mogelijk maakt.
- Tubera: Holle golf die breekt door zich over zichzelf te krullen, waardoor een volledige cilindrische ruimte ontstaat, waarin men de navigatie op het board onder de vallende lip van de bovenkant van de golfwand kan blijven beheersen.
- Fofa: In Spanje worden golven die niet hol breken, of die bijna helemaal uit schuim bestaan, zo genoemd.
- Barra: Golf die breekt door lange lipdelen tegelijk te laten vallen, waardoor de wand abrupt sluit, wat deze golven ongeschikt maakt om op te surfen.
Ze worden geclassificeerd op grootte (in het gangbare surfen):
- Minder dan 1,50m/2m wandhoogte worden kleine golven genoemd, “comfortabel”, dat wil zeggen van gewone hoogte.
- Tot 2 meter worden golven als middelgroot of “normaal” beschouwd.
- Vanaf 2 meter wand wordt het surfen van grote golven beschouwd. Dan definiëren de proportionele bijvoeglijke naamwoorden een andere schaal, waarvan de hoogste niveaus in tientallen voeten zijn overschreden. Sinds enkele jaren spreekt men over het surfen van gigantische golven (Zie El Billabong XXL).
De grootte van de golven bij het surfen wordt gemeten afhankelijk van de cultuur waarin we ons bevinden:
- Aan de achterkant, in klassieke Hawaiiaanse stijl zoals in de Canarische Eilanden.
- Aan de voorkant: van zeeniveau tot het hoogste punt van de kam, zoals meestal in de rest van Spanje wordt gedaan.
- Vergeleken met delen van het menselijk lichaam (schoudergolf, taille golf, golf van anderhalve man). Aan de noordkust van het Iberisch schiereiland wordt het woord “meter” vaak gebruikt voor een maat vergelijkbaar met een rechtopstaande en gebogen man, dat wil zeggen de gemiddelde hoogte van een surfer in actie op de golf.
Het gedrag van de golven varieert sterk afhankelijk van de bodem waarop ze breken:
- Op het zand: Dit zijn meestal minder gewelddadige golven, omdat de vormen van zandbanken of taros meestal weinig uitgesproken zijn, constant gevormd door de werking van getijden, stromingen en golven; daardoor bieden ze minder weerstand tegen zeegolven en golven. Zandbanken zijn niet volledig stabiel en zandgolven op sommige plekken zijn niet elk jaar hetzelfde.
- Rotsriffen (rotsgolven): Ze zijn het meest stabiel, samen met koraalriffen, wanneer de zee goede golven brengt.
- Koraalriffen: Ze staan bekend als de beste golven, omdat de constante werking van harde sponsdieren en koralen die onder deze brekers leven, een obstakel vormt dat op bijna magische wijze aansluit bij de beweging van de golf. Ze zijn meestal hol en krachtig, zeer gewaardeerd voor het surfen.
De geschiktheid van de ene of andere bodem hangt van elke plek af:
- Door het type getijden, stromingen en zeegolven die het ontvangt.
- Door de diepte: koraal- en rotsriffen zijn het gevaarlijkst.
- Op zandbanken, door het type kustgeografie, de nabijheid van rotsen die de vorming van banken wel of niet bevorderen, de aanwezigheid in de baai, de stromingen, enz.
- Door de nabijheid van het rif tot de kust of de kliffen van de kustlijn.
Als je dit artikel over de geschiedenis en interessante feiten van het surfen leuk vond, reageer dan hieronder over je beste ervaring en deel het. Vergeet ons niet te volgen op onze sociale media zoals @TheIndianFace om meer te weten te komen over deze en andere extreme sporten.
Mis de beste golven van onze nieuwe ambassadeur Lucía Martiño, een echte surfkampioen, niet missen!
