Alvaro Fiuza i Walter Bouzan zajęli drugie miejsce w Pucharze Świata w Oklahomie.
Alvaro Fiuza i Walter Bouzan zajęli drugie miejsce w maratonie K2 podczas Mistrzostw Świata w Kajakarstwie Oklahomy. Poniżej zamieszczamy całą kronikę napisaną bezpośrednio przez Alvaro Fiuzę.
———————————
„W dniach poprzedzających, nerwy przed wyścigiem już się zaczęły, ale takie, które lubisz, takie, które budują, a nie osłabiają. Poprzednia noc była dobra, tak dobra, że spałem 9 godzin… Trudno było wstać z łóżka. Śniadanie było jak zwykle: sok, owsianka, tosty, owoce, a na deser wizyta rodzinna. Najlepsze węglowodany przed wyścigiem to Laura i dzieci…”
Wyjechaliśmy z hotelu kilka godzin wcześniej, aby sprawdzić nasz sprzęt i napełnić przyssawki solami mineralnymi; tym razem miały one odegrać kluczową rolę w wyścigu. Godzinę wcześniej zaczęliśmy od rozgrzewki, nawadniania i rozciągania, ale znajdowaliśmy się w cieniu, ponieważ słońce było bardzo silne. Pozostawiliśmy tylko 15 minut na sprawdzenie łodzi i oswojenie się z wodą. Czułem się bardziej komfortowo niż przez cały rok.
O 12:30 nastąpił start i rozpoczęło się szaleństwo pierwszych dwóch okrążeń: walka o najlepszą pozycję, nieuniknione kraksy, dźwięki tłuczonego węgla, okrzyki autorytetu... Ustawiliśmy się z tyłu, obserwując panoramę i czekając, aż napięcie opadnie, zanim podejmiemy działania. Musieliśmy ruszyć szybciej niż się spodziewaliśmy i rozpocząć oznaczanie, ale to się nie skończyło, a zbliżał się pierwszy etap przenoszenia. Musieliśmy nawet złapać torbę z napojami przed wejściem do niego, co było niezbędne, aby utrzymać się do czwartego okrążenia bez wchodzenia do strefy odświeżania.
Udało nam się mocno napierać, zaczęliśmy zaznaczać, aby być wśród pierwszych, którzy dotrą do miejsca przeniesienia, rozpoczęto realizację planu nawadniania. Postanowiliśmy zabrać ze sobą sól wychodząc i wejść do środka tylko raz, żeby odebrać kolejną torbę, chociaż zazwyczaj robimy to trzy razy. Musieliśmy podjąć ryzyko. Wejście do wody zabrałoby nam czas, ale ten dzień wymagał dużej ilości płynów, więc to nie zmieniło naszego zdania i postanowiliśmy trzymać się tego, co ustaliliśmy.
Do pierwszego przeniesienia dotarło dwanaście łodzi, więc kolejne wyprawy zapowiadają się nadal ciężko. Wybór grupy wiodącej przebiega bardzo powoli, przenoski mijają, a za każdym razem ktoś wypada z grupy wiodącej. Podczas czwartego przenoszenia, kiedy wpłynęło pięć kajaków, nadszedł czas na picie. K2 Bikertt-Low przeszkodził nam, gdy weszliśmy do strefy odświeżania, a ja dostałem cios w głowę, ale udało nam się uratować i złapać ostatnią torbę z napojami, których mieliśmy użyć.
Napastnicy w czołówce są coraz gorsi, a rywale nie ustępują w próbach dogonienia ich. Na szóstym okrążeniu odchodzi drugi K2 z RPA, pozostawiając cztery łodzie na czele wyścigu: dwie hiszpańskie, jedną południowoafrykańską i jedną węgierską. Zaczyna mnie boleć głowa. Po zaledwie 30 minutach wyścigu i o medale już blisko. Zaczynam myśleć o artykule, który przeczytałem w magazynie Triathlon, „Ironwar”, chociaż tutaj było nas czterech, a nie dwóch, a ci towarzysze mogliby zmienić to, co w poprzednich latach wydarzyło się z dwoma hiszpańskimi K2...
Podsumowując: w poprzednich latach Merchan-Ivan pozbawił nas złota, podobnie jak Dave Scott pozbawił Marka Allena złota w Kona Ironman. Chcieliśmy osiągnąć to, co Allen osiągnął w 1989 r.: pokonać jego czarnego charakteru.
Zbliża się ostatnie okrążenie. Walter mówi mi, że czuje się bardzo skrępowany, a strategia z piciem nie zadziałała w 100%, ale mówię mu, że dam z siebie wszystko i żeby się zrelaksował, bo przecież nie możemy narobić bałaganu.Docieramy do ósmego i ostatniego okrążenia, wszystko idzie zgodnie z planem, docieramy do ostatniej prostej, udaje nam się obronić pozycję i biec razem z Południowoafrykańczykami, ale trudny transport na k2 Merchan-Iván sprawia, że upadają. Emilio zderza się z Walterem podczas swojego upadku. Południowoafrykańczycy unikają zderzenia i pierwsi wysiadają, wszystko się zmienia, dwaj faworyci k2 walczą o zwycięstwo, ale tym razem na imprezie jest ktoś inny. To tak, jakby w 89 Allen myślał tylko o Scotcie, a odwrotnie, a potem nadchodzi Raña i wygrywa obu. Co się stanie? … Nie wiem!
W tym przypadku… oni byli lepsi od nas w sprincie, dzieliło nas zaledwie 670 tysięcznych od McGregor-Mocke, a wyprzedziliśmy Merchan-Iván o 210 tysięcznych. Wiadomo, że to nie była „Żelazna Wojna”, ale pomyślałem o tym, żeby dodać sobie otuchy, w moim pragnieniu zdobycia wspaniałego K2 Merchan-Iván, i tak! Wygraliśmy, ale to nie wystarczyło, było jeszcze inne, lepsze K2.
Pomijając anegdoty, otrzymałem wiele wiadomości od ekspertów tego dystansu, którzy mówili mi, że był to najlepszy wyścig na K2, jaki kiedykolwiek widzieli, więc nie był to „Pirawar”, ale za to stanowił wspaniałe widowisko dla miłośników tego sportu.
Co będzie po tym srebrze? Nie mogę mówić za Waltera... ale ja osobiście chciałbym ponownie zdobyć złoto w maratonie, czy to na Mistrzostwach Europy, czy na Mistrzostwach Świata. Czy osiągnę to? Nie wiem, będzie to bardzo, bardzo trudne… Ale spróbuję, nie wątp w to.
