Edurne Pasaban świętuje dziesiątą rocznicę zdobycia 14 ośmiotysięczników

Minęło 10 lat, odkąd we wszystkich wiadomościach słyszeliśmy nazwę Edurne Pasaban zdobyła historyczny tytuł zwycięstwo bez równych sobie. W maju 2010 roku wybitna hiszpańska alpinistka z sukcesem zakończyła swój projekt zdobycia najwyższych gór na planecie Ziemia, stając się tym samym pierwszą kobietą w historii, która ukoronowała 14 ośmiotysięczników.

Po osiągnięciu historycznego kamienia milowego, celu, który Edurne formalnie postawiła sobie w 2007 r. jako „cel życiowy”, zadała sobie pytanie: „Co teraz…?” Ale to, co wydawało się końcem osiągniętego celu, było niczym innym jak początkiem nowego etapu dla Królowej Ośmiu Tysięcy, której nie brakowało pragnienia dalszego podboju świata, sięgania jeszcze wyżej i odkrywania siebie na nowo jako osoby, jako kobietą i jako matka.

Prawda jest taka, że ​​Edurne początkowo nie liczyła swoich ośmiu tysięcy, opowiadała o przygodach, szczytach i osiągnięciach, nic więc dziwnego, że wkroczyła w ten wyścig bardzo naturalnie, podążając za swoją pasją wysokości i eskapad w góry.

Nieoficjalnie rozpoczął wyścig o 14 ośmiotysięczników w 2001 roku od zdobycia Everestu, swojego pierwszego ośmiotysięcznika, do którego dotarł Vía del Collado Sur wraz z Silvio Mondinellim, Mario Merellim, Ivánem Vallejo i Dawą II Szerpa.

Dziewięć lat później Edurne będzie świętować swoje przybycie na szczyt Shisha Pangma 17 maja 2010 r. Byłoby to wówczas jego czterdzieste osiem tysięcy, któremu towarzyszyłaby ta sama iluzja, którą zabrał ze sobą podczas swojej pierwszej wyprawy, a także ta sama szczęśliwa koszula, którą nosił 14 razy.

Historia osobistego doskonalenia

Ale w tym ekstremalnym świecie nie wszystko jest różowe. Najważniejszym momentem tego etapu dla Edurne było niewątpliwie wejście na K2. „Mieliśmy szczęście, że dotarliśmy do pierwszego, ale zeszliśmy z powodu odmrożeń. Potem amputowano dwa palce” – mówi Pasaban w wywiadzie dla El Intermedio. Jego powrót do domu po wejściu na najniebezpieczniejszą górę ze wszystkich był dla Edurne okresem przed i po: „Zacząłem na nowo zastanawiać się nad wieloma rzeczami. Kiedy zacząłem wracać do zdrowia, zadałem sobie pytanie, co robię ze swoim życiem. W wieku 31 lat moi przyjaciele pobrali się, zaczęli mieć dzieci. Wypadłem ze schematu.”

Alpinistka zapewnia, że ​​w latach 2005-2006 „nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na pytania, dlaczego zrobiła to, co zrobiła. To było bardzo trudne. Zawsze powtarzam, że moje najtrudniejsze osiem tysięcy to wyjście z depresji”.

Ale wiemy, jak kończy się ta wspaniała historia, która wciąż jest opowiadana. Edurne „widzi światło” i wraca do wspinaczki dzięki chęci doskonalenia się i pomocy przyjaciół, którzy przypomnieli jej, że to właśnie czyniło ją naprawdę szczęśliwą.

CHRONOLOGIA 14 OŚMIU TYSIĘCY ODBYCIA EDURNE

• Everest (8848m), Chiny/Nepal, 23 maja 2001
• Makalu (8465m), Chiny/Nepal, 16 maja 2002
• Cho Oyu (8201 m), Chiny/Nepal, 5 października 2002
• Lhotse (8516 m), Chiny/Nepal, 26 maja 2003
• Gaszerbrum II (8035 m), Chiny/Pakistan, 19 lipca 2003
• Gaszerbrum I (8068 m), Chiny/Pakistan, 26 lipca 2003
• K2 (8611 m), Chiny/Pakistan, 26 lipca 2004
• Nanga Parbat (8125m), Pakistan, 20 lipca 2005
• Broad Peak (8047m), Chiny/Pakistan, 12 lipca 2007
• Dhaulagiri (8167m), Nepal, 1 maja 2008
• Manaslu (8156 m), Nepal, 5 października 2008 r.20
• Kangchenjunga (8598m), Indie/Nepal, 18 maja 2009
• Annapurna (8091m), Nepal, 17 kwietnia 2010
• Shisha Pangma (8027m), Tybet, 17 maja 2010

WIĘCEJ NIŻ KARIERA, STYL ŻYCIA

W Himalajach w 1998 r. przyjęto 16-letnią Edurne z otwartymi ramionami, która wolała pozostać w wieku 8 lat.00:00 przy fontannie Dama Verde w Tolosa, Guipúzcoa (miasto, w którym się urodziła), aby wybrać się na wspinaczkę z przyjaciółmi, zamiast tańczyć w lokalnym gangu jak reszta dziewcząt w jej wieku, ponieważ czuła, że ​​tam nie pasuje.

Następnie dołączył do klubu alpinistycznego Tolosa, który w tym samym roku przygotował wyprawę na Dhaulagiri I, górę dla profesjonalistów, która choć nie zdobył jej od razu, stała się początkiem jego kariery przeciwko siłom natury. „To była moja pierwsza szansa na przejechanie ośmiotysięcznika, byliśmy niedoświadczonymi dzieciakami. Wybraliśmy tę górę nie mając pojęcia, ponieważ znaliśmy ludzi, którzy już tam byli”, stwierdziła Edurne w niedawnym wywiadzie dla @hermanospou w jej programie internetowym #SpeakPou, w którym dowiedzieliśmy się nieco bardziej poufnie niż nam się wydawało pojawia się w myślach Edurne Pasaban w roku 2020, 10 lat po jej historycznym osiągnięciu.

Dla Edurne rozpoczęcie kariery z chłopakami z klubu alpinistycznego Tolosa było zaszczytem, ​​który dziś nazywa „najlepszym alpinizmem, jaki mieliśmy w Hiszpanii”, a potem wielkim zaszczytem było także dołączenie do Na krawędzi Niemożliwego, któremu towarzyszy „najwięcej pęknięć”, na które naprawdę mogłem liczyć. I choć wiedział, że niesie ze sobą plecak pełen niepokoju przed zdobyciem szczytu, a także presji związanej z możliwością wspinaczki z nimi, nic nie było w stanie go powstrzymać.

Otwarcie dziury w męskim świecie nie jest łatwą rzeczą, ale Edurne błyszczała wśród nich, nie będąc zbyt dziwną. I choć twierdzi, że być może pojawił się jakiś niewygodny komentarz, to jej to nie powstrzymało, a wręcz zmotywowało ją jeszcze bardziej.

Dzisiaj Edurne przywiązuje wielką wagę do tego, czego doświadczyła i co przezwyciężyła. Że gdyby mógł, niczego by nie zmienił, bo musiał przeżyć najtrudniejszą epokę alpinizmu, jaka kiedykolwiek istniała, i że dziś uważa, że ​​czystego alpinizmu nie osiąga się już w ten sam sposób, w jaki proponowano wyzwania takie jak wspinanie się na szczyt osiem tysięcy z dobrze uformowanym sprzętem wspinaczkowym.

Przez lata Edurne znalazła to, czego szukała, odkrywając na nowo siebie jako osobę po wielkim sukcesie. Poprzez kursy coachingowe, rozmowy biznesowe i inne został wprowadzony do świata biznesu, w którym przyszłość została podniesiona po tym „Co teraz”.

Dziś Edurne łączy swoją uznaną i godną podziwu karierę sportową z powiązaniami ze światem biznesu i rolą matki, pracując jako prelegentka dla podmiotów kulturalnych, sportowych i edukacyjnych, a także dla wszelkiego rodzaju firm, w kraju i za granicą .

Ale Edurne na tym się nie kończy. Doświadczenia z innymi kulturami i społeczeństwami poprowadziły ją w stronę filantropii i działalności społecznej, gdzie kluczowy jest dla niej kontakt solidarnościowy.

Zainspirowana tym, by odwdzięczyć się mieszkańcom Himalajów, którzy tak wiele ofiarowali podróżnikom i alpinistom, Edurne tworzy prywatną fundację „Górale dla Himalajów Edurne Pasaban”, która bez korzyści i konotacji religijnych, zrzesza alpinistów, którzy solidaryzują się z chłopcami i dziewczętami z gór Nepalu, Tybetu, Bhutanu, Pakistanu i Indii na rzecz lepszej edukacji, aby zagwarantować postęp społeczny, kulturalny i gospodarczy tego obszaru.

I oto, jak sama mówi Edurne, gdyby miała supermoc, „miałaby ją, by uczynić lepszy świat”.

Bez wątpienia Edurne Pasaban to kobieta, która pokonała najtrudniejsze warunki, wzloty i upadki doprowadzając jej życie do skrajności i tworząc historię w imię ludzkości, w imię kobiet i w imieniu własnym, z pokorą, pasją, cierpliwością i samodoskonaleniem.