Mira Rai: żołnierz, biegacz i symbol nepalskiego optymizmu

Mira Rai jest obrazem nadziei w Nepalu. Urodziła się, jak wiele innych nepalskich dziewcząt, w wiosce na wschodzie kraju. Piękne miejsce, z wielkimi górami i zielonymi dolinami, z szerokimi jeziorami i różnorodnością biologiczną, która pozostaje dziewicza i ledwo manipulowana, gdzie główne gałęzie handlu opierają się na rolnictwie i hodowli zwierząt, ale jest to także bardzo trudne miejsce do życia. Walczysz o postęp od urodzenia aż do śmierci, a jeśli jesteś kobietą, oprócz tego, że jesteś ciężarem, twoje możliwości są ograniczone do minimum. Nie ma wyjścia.

Mira dorastała w bardzo skromnej rodzinie, otoczona pięciorgiem rodzeństwa, ale w której nigdy nie była traktowana jako gorsza. Kobiety w rodzinie zawsze były dla niej przykładem siły i chciała iść w ich ślady. Jak większość dzieci w wiosce, był zajęty pracami domowymi, załatwianiem spraw, sprzedażą tego, co wyhodowali jego rodzice i przewożeniem dużych ładunków ryżu z jednej wioski do drugiej. Kiedy te obowiązki się skończą, będziesz mógł iść do szkoły. W miejscu pochodzenia Rai posiadanie marzeń jest niewykonalne; opuszczenie willi, nie do pomyślenia.

Kiedy w Nepalu wybuchła wojna domowa, Mira miała 14 lat. Kryzys gospodarczy i niedobory zaczęły być coraz bardziej odczuwalne w kraju, a gdy usłyszała, że ​​armia maoistyczna oferuje żołnierzom dwa posiłki dziennie i miesięczną pensję, młoda kobieta zdecydowała się zaciągnąć. Do partii komunistycznej wstąpiła w wieku 15 lat głosem dziewczynki-żołnierza. Zarobione pieniądze wysyłał do domu, a poza tym jego rodzice mieliby o jedną gębę mniej do wyżywienia.

W ciągu dwóch lat spędzonych jako żołnierz nauczył się posługiwać bronią, ale nigdy nie brał udziału w bitwie. Nauczył się strategii budowlanych i wojskowych oraz gotowania. Ponadto poświęcił się treningom, uprawianiu sportów takich jak karate i odkrył bieganie; dyscyplina, w której wyróżniał się znacząco ponad resztę żołnierzy, mężczyzn i kobiet. W wojsku nie było rozróżnienia na chłopców i dziewczęta pod względem traktowania. Uważano ich za równych. „Chłopcy i dziewczęta są jak niebo i ziemia: równi”.

Po zajęciu pierwszego miejsca w zorganizowanym biegu na obozie dla rekrutów Mia zaczęła biegać codziennie po dwie godziny.

W 2006 roku w Nepalu podpisano porozumienie pokojowe między walczącymi stronami i ponad 4000 dzieci zostało wydalonych z wojska za nie osiągnięcie pełnoletności, w tym Mia, która wróciła do domu. Ponieważ on również nie może zaciągnąć się do armii nepalskiej, ponieważ nie ma jeszcze 18 lat, przenosi się do Katmandu, stolicy Nepalu, aby spróbować podjąć pracę, ale zostaje bez pieniędzy, bez pracy. Wydaje się mały i nieistotny. Jedyne, czego nie przestaje robić i pozwala jej nadal czuć, że żyje i wstawać każdego ranka, to godzinne bieganie.

Widząc, że nie będzie w stanie zarobić na życie w Katmandu, postanawia zdobyć wizę na wyjazd do Malezji, aby pracować w fabryce odzieży. Ale potem szczęście mu sprzyja i na kilka tygodni przed przeprowadzką dowiaduje się o wyścigu, który odbędzie się za kilka dni.

Nie mając żadnych informacji na temat tego wyścigu, Mia zapisuje się jako biegaczka. Konkurs ten był niczym więcej i niczym innym jak Himalayan Outdoor Festival, sprawdzianem ultra trail z 50 kilometrów, bardzo trudne i charakteryzujące się skomplikowanym terenem oraz bardzo stromymi zboczami i zboczami. Nie był to najodpowiedniejszy bieg dla dziewczyny, która nie znała jeszcze terminu „biegi przełajowe” i nigdy wcześniej nie biegała zawodowo.

Ubrana w stare, na wpół podarte tenisówki, nieprzygotowana, z postawą świadczącą o niewinności i naiwności, Mia zaczyna iść do przodu. Na 10 minut do końca odczuwa spadek ciśnienia krwi z powodu braku jedzenia, nadmiernego wyczerpania i nadmiernego nacisku na organizm. Ale potem przypomina sobie, że od dzieciństwa biegała, walczyła i pokonywała trudności. Rai nie tylko kończy wyścig pod gradem, ale go wygrywa. Udaje mu się dobiec do mety wyścigu, który całkowicie odmienił jego życie.

Mile zaskoczony organizator wyścigu, Brytyjczyk mieszkający w Katmandu, oferuje jej przeszkolenie i wyposażenie. Wyjaśnia mu, że biegi przełajowe to sport wyczynowy, któremu może się poświęcić zawodowo. Rai, niedowierzający i pełen wątpliwości, zapewnia ją, że jej marzeniem w życiu jest zostać biegaczem. Od tego momentu przyszły biegacz przełajowy zaczął dwa razy dziennie trenować i uczęszczać na zajęcia z języka angielskiego.

Drugi wyścig, w którym uczestniczy, odbywa się w Mustangu. Rai wygrywa ten wyścig przekonująco. Sportowiec zaczyna wtedy za każdym razem czuć się coraz pewniej i mieć poczucie, że urodziła się, by biegać i wygrywać.

Jej trener tworzy zbiórkę crowdfundingową, aby zebrać pieniądze na dobre wyposażenie Mii i wysłanie jej do Włoch na zawody. Po osiągnięciu tego celu w 2014 roku zawodniczka bierze udział w 57-kilometrowym wyścigu Sella Ronda i wygrywa go, a dwa tygodnie później ponownie zdobywa złoto w Ultra Trail Degli Eroi.

Odtąd Mia rozpoczyna karierę pełną zwycięstw i staje się jednym z największych talentów w terenie na całym świecie. Wraca z Hongkongu ze złotem na rękach, a w 2015 roku marka odzieży sportowej Salomon, która podążała jej ścieżką, zaproponowała jej wyposażenie i pomoc w przedostaniu się do Australii na wyścig w Buffalo. Stampede.