Trochę historii snowboardu
Myślisz o wyjęciu snowboardu? A po tylu latach pracy w Snow, co wiesz o swoim ulubionym sporcie?
Również w tym czasie zapalony narciarz surfer Dimitrije Milovich zaprojektował deskę wielkości nart, ale znacznie szerszą, która umożliwiała „surfowanie” w puchu, znaną jako Winterstick. Już w latach 70. między innymi Tom Sims i Jake Burton (założyciel Burton Snowboards) zaczęli rozwijać i ewoluować koncepcję snowboardu, testując nowe projekty, stosując nowe materiały i po raz pierwszy włączając podstawowe wiązania.
To wtedy snowboard miał swój pierwszy wybuch popularności, zwiększając liczbę firm zajmujących się produkcją desek, butów i wiązań. Popularne stały się także konkursy i filmy snowboardowe (które osiągnęły szczyt w „Apocalypse Snowboard”). Od tego czasu snowboarding rozwinął się wykładniczo, a snowboarding został nawet po raz pierwszy uznany za sport olimpijski podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Nagano w 1998 roku.
Snowboard, choć niewątpliwie jest już akceptowany i uznawany na całym świecie, przyniósł ze sobą małą rewolucję w sposobie pojmowania tego sportu, zwłaszcza że najbardziej uprawianymi i naśladowanymi dyscyplinami są freestyle i freedescent, mało standardowe i trudne do uregulowania.
Dlatego Międzynarodowa Federacja Snowboardowa (ISF), która była zależna od Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS), miała wiele problemów z utrzymaniem się przy życiu, ponieważ snowboard odbywał się na zupełnie innym poziomie niż ten, do którego menadżerowie byli przyzwyczajeni do narciarstwa przez całe życie, z jego wyścigami i stoperami.
Po wielu dyskusjach w 2003 roku ISF zostało rozwiązane, a same marki i snowboardziści utworzyli Światową Federację Snowboardową (WSF) i tor zawodów TTR (Ticket To Ride), jako substytut ISF i Mistrzostw Odpowiednio Puchar Świata w snowboardzie (chociaż FIS nadal sprawuje kontrolę zarówno nad igrzyskami olimpijskimi, jak i mistrzostwami świata). Innymi słowy, snowboarding zaczął być kierowany w niemal wszystkich jego obszarach przez samych snowboardzistów, choć nadal istnieje wiele otwartych frontów, których świat snowboardingu domaga się, jak na przykład włączenie Slopestyle do dyscypliny olimpijskiej wraz z Half-Pipe i BoarderCross. Ticket To Ride to niezależny cykl zawodów w snowboardzie freestyle objętym FMT i obejmujący ogromną liczbę niezależnie organizowanych zawodów (choć z pewnymi wspólnymi kryteriami), które odbywają się na całym świecie i trwają około 10 miesięcy w roku.
Zawody są uszeregowane według ich znaczenia w postaci gwiazdek, od 1 gwiazdki w przypadku małych konkursów lokalnych lub krajowych do 6 gwiazdek w przypadku dużych konkursów międzynarodowych. W każdym konkursie, w zależności od liczby gwiazdek (która może zmieniać się w czasie), przyznaje się punkty pięciu pierwszym sklasyfikowanym w światowym rankingu TTR, przy czym 1000 punktów to maksymalna liczba punktów, jaką można uzyskać w konkursie (pierwsza klasyfikacja w konkursie 6 gwiazdek) i minimum 210,60 (piąte miejsce w konkursie 1-gwiazdkowym).
W ramach Ticket To Ride możliwe są 4 formaty zawodów: Slopestyle, Halfpipe, Quarterpipe i Stadium Slopestyle oraz dwa formaty uczestnictwa: zaproszeniowy (organizatorzy zapraszają wybranych zawodników) i otwarty (w zawodach może wziąć udział każdy). Często zdarza się, że w niektórych konkursach ustalana jest określona liczba rund, w których biorą udział uczestnicy, ale w innych ustala się okres czasu, w którym zawodnicy mogą rozgrywać swoje rundy tyle razy, ile chcą, w ramach tak zwanej Jam-Session, która wywiera pewną presję na konkurencję, jednocześnie zachęcając do oryginalności i doskonalenia.
