Surfing: Pierwszy raz na igrzyskach olimpijskich
Czy wiesz, że surfing jest w tym roku po raz pierwszy w historii dyscypliną olimpijską? Czy wiesz jak te mistrzostwa są zorganizowane w Igrzyskach? Czy wiesz skąd pochodzą sklasyfikowani sportowcy? Czy znasz historię surfingu, znasz nazwy fal?
Jeśli nie wiesz tego wszystkiego, czytaj dalej! Mówimy Ci…
Dla tych, którzy jeszcze nie wiedzą, tendencja do pływania na falach na desce zaczęła się od starożytnych mieszkańców Polinezji, Hawajów i Tahitanów. Surfing zaczął zyskiwać na popularności za sprawą Duke’a Kahanamoku, hawajskiego pływaka, który na początku XX wieku trzykrotnie zajmował pierwsze miejsca na Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie, Antwerpii i Stanach Zjednoczonych.
Kahanamoku jest najbardziej reprezentatywną twarzą surf „współczesny”, a właściwie zyskał rolę ojca współczesnego surfingu, będąc jednym z pierwszych propagatorów włączenia surfingu do igrzysk olimpijskich.
Kategorie dostępne w świecie surfingu różnią się w zależności od rodzaju użytej deski i jej rozmiaru. Na przykład longboard ma 2,7 metra długości i dużą wyporność. Natomiast Shortboard, pojawił się w 1970 roku, ma rozmiar 1,8 metra i spiczaste wykończenie, które sprzyja skrętom i szybkości podczas manewrów. Shortboard to metoda kwestionowana podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio.
Igrzyska olimpijskie rozpoczęły się rok później, ale zrobiły to z większą siłą niż kiedykolwiek, ponieważ w tym roku deskorolka, wspinaczka i surfing zostały włączone do dyscyplin olimpijskich.
Włączenie surfingu do panoramy olimpijskiej zostało już zatwierdzone w 2016 roku przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.
Dla miłośników fal, desek i neoprenu (łącznie z nami) fakt, że został on dodany jako sport olimpijski, był punktem zwrotnym w świecie surfingu. Liczba kibiców będzie rosła, generując ruch w branży, większy nacisk zostanie położony na profesjonalizację zawodników tego sportu, a surferzy zyskają większe możliwości, które wcześniej były tylko dla olimpijczyków.
Surfing zadebiutował na Igrzyskach Olimpijskich 25 lipca, a pierwsza runda kobiet i mężczyzn rozgrywana była przez całą noc (hiszpański). Mistrzostwa trwają cztery dni, a zatem ich ostatnim momentem jest 28 lipca.
Wydarzenie odbyło się na plaży Tsurigasaki, zlokalizowanej w mieście Ichinomiya, na chińskim wybrzeżu Pacyfiku. Chociaż fale na tej plaży nie są bynajmniej spektakularne, obecnie w pobliżu japońskiego wybrzeża utworzył się tajfun, który podczas zawodów sprzyja falom o długości około jednego metra. Mimo to tego typu fale na całkowicie spokojnym oceanie nie są tym, do czego przywykli surferzy, więc zademonstrowanie ich umiejętności na desce będzie zależeć od takich czynników, jak wiatr, siła przypływu czy ciąg fal, które z czym musi się zmierzyć każdy surfer. Surfing to sport, na który duży wpływ ma zmienny i nieprzewidywalny stan przyrody. Rozważano nawet wykorzystanie tej technologii do generowania większych fal, ale komitet igrzysk olimpijskich zdecydował, że bardziej odpowiednie będzie rozegranie zawodów w środowisku naturalnym.
Zawody mają taką strukturę, że rozpoczynają się od rundy początkowej, a druga, główna, rozgrywana jest równolegle i prowadzi do rundy ostatniej, w której będzie walczyć o medal olimpijski.
W rundach początkowych rywalizuje od czterech do pięciu surferów, podzielonych na serie, a rundy główne składają się z dwóch zawodników, w których zwycięzca przechodzi do następnej rundy, a ten, który przegra, zostaje wyeliminowany.
Pierwsza runda trwa 30 minut, podczas której każdy surfer może złapać maksymalnie dwadzieścia pięć fal. Ze wszystkich, które weźmiesz, zaliczone zostaną te dwa, w których uzyskano najwyższy wynik. Jury ustalające punkty uzyskane w każdej fali składa się z 5 sędziów, którzy są odpowiedzialni za ocenę i określenie, czym jest dobre surfowanie.
Zmienne brane pod uwagę przy ocenianiu manewru lepiej lub gorzej to m.in. stopień trudności fali, innowacyjność, szybkość, styl, dynamika... Dlatego też ogólnie sportowcy wolą redukować liczbę fal, które łapią, aby się wyróżnić i całkowicie skupić na tych, które złapią, nawet jeśli jest ich mniej.
Kiedy fala ma się załamać, na jej szczycie generowany jest szczyt. To właśnie tam surferzy udają się, aby rozpocząć jazdę na wybranej przez siebie fali. Nazywa się to „Epidemia ”, a nasze
Podczas pierwszej edycji Igrzysk, podczas których surfing pojawia się jako sport olimpijski, sportowcy reprezentujący kraje, którym udało się zakwalifikować, są szczególnie zmotywowani do pozostawienia po sobie śladu i przejścia do historii igrzysk.
Kraje takie jak Stany Zjednoczone mają ważną historię związaną z początkami surfingu. Australia też to ma, bo ma bardzo wartościowych sportowców, którzy od lat monopolizują elity. Kraje takie jak Brazylia również zaczęły wyróżniać się w tej dyscyplinie i uczyniły surfing drugim najpopularniejszym sportem po piłce nożnej.
Najwybitniejsi sportowcy z wymienionych przez nas krajów od dziesięcioleci zajmują podium mistrzostw World Surfing League (WSL), a wśród nich nazwiska znane zdecydowanej większości, jak John John Florence i Kelly Slater (USA); Mick Fanning i Joel Parkinson (Australia); oraz Gabriel Medina i Adriano De Souza (Brazylia).
Jeśli chodzi o kategorię kobiet, zawodniczki, które najbardziej wyróżniły się w tej dyscyplinie, pochodziły przede wszystkim z Australii i Stanów Zjednoczonych. W szczególności takie nazwiska jak Stephanie Gilmore i Tyler Wright (Australia) oraz Carissa Moore (Stany Zjednoczone) wyróżniły się jako mistrzynie świata.
Ostatni etap kwalifikacyjny do igrzysk odbył się w czerwcu ubiegłego roku w Salwadorze i był decydujący dla zawodników, ponieważ od nich zależało, czy uda im się powalczyć o medal olimpijski, czy nie. 39 z 40 surferów olimpijskich zostało tam oficjalnie potwierdzonych na olimpijski debiut surfingu.Surferzy, którzy przybyli do Tokio, pochodzą z 17 różnych krajów, co pokazuje, że sport ten znacząco rozwinął się w ostatnich latach.
Mamy nadzieję, że ten artykuł był dla Ciebie przydatny i teraz wiesz bardziej szczegółowo, co to znaczy, że surfing stał się dyscypliną olimpijską. Od
