Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co dzieje się z plastikową butelką, którą wyrzuciłeś? śmieci? Jeśli butelka miała szczęście i pozostała w kontenerze na śmieci, to znaczy, że została już spalona lub poddana recyklingowi. Jeśli jednak sytuacja jest odwrotna i ze względu na okoliczności życiowe butelka ta trafiła do rzek Madrytu, to bardzo prawdopodobne jest, że dziś ta plastikowa butelka jest częścią ponad 8 milionów ton plastiku unoszącego się w oceanie. A jeszcze bardziej niepokojące jest to, że musi minąć około 500 lat, zanim ta butelka przestanie istnieć.
Bardzo trudno jest pozbyć się plastiku, ponieważ ten materiał można znaleźć praktycznie we wszystkim, co nas otacza: w jedzeniu, materiałach budowlanych, naczyniach kuchennych i produktach kosmetycznych. W morzu unosi się tak dużo plastikowych odpadów, że same prądy morskie grupują je, w wyniku czego rok po roku tworzą się „wyspy” śmieci.
Obecnie istnieje nie jedna, lecz pięć wysp śmieci: dwie znajdują się na Oceanie Spokojnym, dwie na Oceanie Atlantyckim i jedna na Oceanie Indyjskim. Wyspy te stworzyły inwazyjny ekosystem w morzu, ich powierzchnia jest prawie 7 razy większa od powierzchni Hiszpanii, a nawet nadano im nazwę „Siódmy Kontynent”.
Jedną z takich wysp jest Wielka Pacyficzna Plama Śmieci. Góra śmieci ukryta pod powierzchnią morza, której szacowana powierzchnia wynosi 17 000 000 km2. Ogromu tej wyspy nie da się uchwycić na zdjęciach satelitarnych; można ją obserwować wyłącznie pod wodą, przed nią lub wewnątrz niej.
Wielka Pacyficzna Plama Śmieci, znajdująca się między Stanami Zjednoczonymi a Japonią, stała się obsesją pewnego sportowca: 52-letniego francuskiego pływaka Bena Lecomte'a. Nazwisko Lecomte'a zaczęło pojawiać się w mediach, gdy w 1998 r. postawił sobie pierwsze wyzwanie sportowe: zostać pierwszym człowiekiem, który przepłynie Ocean Atlantycki z wybrzeży Stanów Zjednoczonych do wybrzeży Francji. Tym razem wyprawa trwała 73 dni i pokonała dystans 5980 kilometrów.
Osiągnąwszy swój cel, 20 lat później Lecompte wyruszył na kolejną wyprawę. Teraz przepłynął Ocean Spokojny z Tokio do San Francisco i tym samym ustanowił nowy rekord. Jednak w trakcie przeprawy burza uszkodziła łódź, którą płynął, zmuszając go do porzucenia wyprawy i sprawiając, że myślał, że tym razem nie uda mu się dokonać swojego wyczynu.
Po powrocie uwagę sportowca przykuło coś jeszcze. W oddali zobaczył dużą plastikową „zupę” unoszącą się na środku morza. Po przeprowadzeniu dochodzenia odkrył, że to, co zobaczył, było zaledwie wierzchołkiem góry lodowej poważnej katastrofy ekologicznej. Widoczne było tylko 15% tej ogromnej wyspy śmieci; pozostałe 85% znajdowało się najprawdopodobniej pod powierzchnią, na dnie oceanu.
Od tego czasu Lecomte wyruszył na wyprawę w celu przepłynięcia wyspy, tworząc w ten sposób nową wyprawę „Vortex swim”. Tym razem nie zamierzał przejechać 5000 kilometrów, ale 7000. Oprócz zbudowania własnej marki, jej głównym celem było zebranie danych, w tym: 200 próbek mikroplastiku i mikrowłókien obecnych na wyspie. Ułatwiłoby to prowadzenie badań nad poziomem zanieczyszczeń w oceanie i tym, jak wpływa on na bioróżnorodność morską, a tym samym na nasze istnienie.
Wyprawa tego nieustraszonego sportowca i odkrywcy niesie ze sobą wiele interesujących faktów. Chociaż załoga „Vortex swim” składa się z 9 osób, podzielonych na 2 łodzie wsparcia. Są wśród nich fotografowie z najnowocześniejszymi kamerami 360°, drony i roboty wodne, żeglarze i naukowcy.
W ramach badania Lecomte zanurzał się w wodzie przez 8 godzin dziennie, pobierając próbki wody. Znalezione odpady zabrano do analizy, a jego zespół dokumentował wszystko na bieżąco za pośrednictwem jego konta na Instagramie. Stworzyli również stronę internetową, która nadal jest dostępna, na której można przeczytać dziennik podróży, a także znaleźć link, pod którym na żywo można zobaczyć, jak przebiega trasa, po prostu niesamowite!
A najbardziej zaskakujący jest kostium, którego używał do pływania! Został on stworzony z wykorzystaniem najnowocześniejszych technologii, tak aby każde uderzenie Lecomte'a dostarczało informacji. Na przykład na nodze miał RadBand co pozwoliło mu określić poziom radioaktywnego cezu w wodzie, wysoce toksycznego składnika jądrowego, który może przetrwać w morzu przez 20–30 lat. Ten Pasmo radiowe Sprzyjało to badaniu mikrocząsteczek, które wpływają na kwasowość wody, a tym samym na dobrostan żyjących w niej gatunków.
Miał też bransoletka odstraszająca rekiny, który, jak wskazuje jego nazwa, emituje fale, aby odstraszyć białe rekiny, które migrowały podczas wyprawy i mogłyby narazić podróż i załogę na ryzyko. Obie ich łodzie były wyposażone w radary GPS, które na bieżąco przesyłały dane do ich bazy na Uniwersytecie Hawajskim.
Jednym z najbardziej kontrowersyjnych obrazów było zdjęcie Lecomte'a siedzącego nago na toalecie. Zdjęcie szybko stało się popularne w mediach społecznościowych. Jednak pomimo zwrócenia uwagi opinii publicznej, Lecomte twierdzi, że społeczeństwo nie dostrzega skali problemu, ponieważ był kilometry od ostatniego razu, kiedy postawił stopę na lądzie, a dryfował na toalecie! Jak to się tam znalazło? To pytanie wywołuje miliony możliwych odpowiedzi, ale opinii publicznej pozostała tylko nagość widoczna na fotografii.
Zaskoczyły go nie tylko znalezione przedmioty: szczoteczki do zębów, ubrania, pojemniki, żyłkę wędkarską, puszki. Ale także to, co z nich pozostaje, gdy zaczynają się rozkładać, to te mikrocząsteczki, które są dość trudne do zebrania, stają się tak małe, że są spożywane przez ryby i ostatecznie trafiają do naszego organizmu, wpływając na nasz układ hormonalny.
Jedną z anegdot, którą opowiada Lecomte i która wywarła na nim największe wrażenie, była ta, gdy pewnego dnia, gdy zbliżała się pora lunchu, otworzyli rybę, a w środku była plastikowa siatka i przyssawka. Wiedzieli, że muszą to pokazać światu.
Innym odkryciem, które wzbudziło największe zainteresowanie Lecomte'a i jego zespołu, było odkrycie, że na wyspie, która wyglądała bardziej jak oaza, gatunki przystosowały się do ekosystemu, tworząc w nim życie, nie wiedząc, że żyją w składnikach chemicznych.
Całkowite usunięcie plastiku ze świata wydaje się zadaniem skomplikowanym, zwłaszcza że za kilka lat zaczniemy odczuwać jego konsekwencje dla naszego zdrowia i ekosystemów morskich. Lecomte twierdzi, że podczas swojej pierwszej wyprawy nigdy nie widział tak dużej ilości plastiku. Problemem nie jest sam plastik, ale sposób, w jaki ludzie go wykorzystują i jak mało zdają sobie sprawę, kiedy się go pozbywają.
Pójdźmy za przykładem Lecomte’a i zadbajmy o coś tak wspaniałego i pełnego życia jak morze, ocean i gatunki, które je zamieszkują. Liczą się małe działania, a wspólnie możemy sprawić, że utopia zdrowszego i bardziej przyjaznego do życia świata stanie się rzeczywistością.
